Ustawienia klienta
Wersje językowe:
Menu informacji
Artykuły
Zebraliśmy dla Was w tym miejscu ciekawe informacje i katalogi.
Katalog sygnatur Rosenthal na porcelanie

Historia firmy Rosenthal. Firma została założona w 1879 roku. Założyciel firmy, Philip Rosenthal przeniósł się z malarni porcelany Werl (Nadrenia Północna-Westfalia) do Selb w Bawarii, gdzie w zamku Erkersreuth kontynuował zdobienie porcelany. Firma Rosenthal powstała w 1879 roku jako Bauer, Rosenthal & Co w Kronach. W tym samym roku powstaje...

Katalog Brenerów lamp naftowych

Choć oświetlenie naftowe to rozdział zamknięty, to jednak ważny, a zarazem atrakcyjny. Poprzedniczkami lamp naftowych były lampy olejne, które należały do urządzeń skomplikowanych, a co za tym idzie drogich i wadliwych. Jedynie wyższe sfery społeczeństwa mogły sobie na nie pozwolić. Dokonana przez Ignacego Łukasiewicza w latach 1852-53 frakcjonowana destylacja ropy naftowej pozwoliła na...

Katalog numerów seryjnych Gustav Becker

Historia Edwarda Gustava Beckera (1819-1885) zaczyna się zwyczajnie. Urodził się on w Oleśnicy na Dolnym Śląsku i tu rozpoczął naukę rzemiosła zegarmistrzowskiego. Dalszymi etapami edukacji było zdobywanie wiedzy na znanych warsztatach europejskich, m.in. we Frankfurcie n/Menem, La Chaux-de-Fonds, Dreźnie, Monachium, Berlinie. Szczególnie ważnym momentem był...

Opis stylów i kierunków w sztuce
Opis stylów i kierunków w sztuce

 

Opisy zamieszczone zostały w porządku chronologicznym i każdy z nich zawiera te same elementy: tło historyczne i artystyczne, omówienie stosowanych technik. Zastosowanie tego przejrzystego schematu umożliwia każdemu Czytelnikowi samodzielne rozpoznawanie stylów sztuki podczas zwiedzania wystaw lub innych form obcowania ze sztuką.

 

 

 

ART DECO

Styl w sztuce, architekturze, malarstwie, grafice oraz w architekturze wnętrz, rozpowszechniony w latach 1919-1939. Nazwa wywodzi się od francuskiego art – sztuka i décoratif – dekoracyjny. Art déco był reakcją na secesję, wyrazem sprzeciwu wobec - typowego dla sztuki secesyjnej - braku dyscypliny przestrzennej. Już w secesji pojawił się nurt projektowania masowych wyrobów przemysłowych – wzornictwo przemysłowe, ale dopiero w okresie art déco podjęto się bardziej nowoczesnego projektowania, z myślą o funkcji i wpływie przedmiotu na fizyczne i społeczne otoczenie człowieka. Było to działanie świadome, próba stworzenia stylu w sztuce na wzór dawnych stylów, ale wybiegającego w przyszłość i z optymizmem szukającego wyrazu dla nowoczesności świata produkcji taśmowej. Sprzeczność polegała na tym, że twórcy art déco przykładali też wielką wagę do perfekcyjnego wykonania przedmiotu użytkowego (np. meble ze złoconego brązu, hebanu, inkrustowane kością słoniową) – nie mogły być więc one tanie, ani dostępne dla szerokiej klienteli. Art déco charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do syntetycznego ujmowania form, poszukiwaniem piękna w funkcji przedmiotu użytkowego i jasności przekazu w grafice czy malarstwie. Szczyt popularności przypadał na lata 20. zeszłego stulecia. W latach 30-tych. art déco powoli ustępował na rzecz nowego stylu, Bauhausu, szkoły która stała się pierwszą wyższą uczelnią nowoczesnego projektowania i studiowania sztuk pięknych. Do dnia dzisiejszego pojawiają się dzieła i przedmioty użytkowe nawiązujące do art déco (jak zresztą do wszystkich następnych kierunków w sztuce).

 

SECESJA

Styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w różnych jej dziedzinach, a w szczególności rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystycznymi cechami stylu secesyjnego są: płynne, faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna bądź roślinna, inspiracje sztuką japońską, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowość i linearyzm oraz subtelna pastelowa kolorystyka. We Francji styl ten nazywany jest Art Nouveau, w Niemczech Jugendstil lub Sezessionsstil, we Włoszech Stile floreale lub Stile liberty.

Za bezpośredni okres kształtowania się secesji uważa się lata 80., za jej początek - lata 90. XIX. Dojrzałą formę osiągnęła ona w połowie lat 90. z apogeum popularności i możliwości w roku 1900. W drugiej połowie lat 90. styl rozpowszechnił się w całej Europie, czego efektem było wykształcenie się narodowych odmian stylu.

 

EKLEKTYZM

W XIX wieku pojawiło się zjawisko określane w sztuce jako eklektyzm. Terminem tym określa się dwa podobne, ale nie jednakowe zjawiska architektoniczne np.: styl neoromański, neogotyk, neobarok. Jeśli tzw. nowa architektura łączy w sobie wiele wątków historycznych określa się ją jako wielostylowość. Często taka stylizacja nie wychodziła na dobre, bowiem nie była ona funkcjonalna.

Najpopularniejszy ze stylów eklektycznych był neogotyk. Pojawił się na terenie Anglii w wiejskich rezydencjach, pawilonach parkowych, w gmachach użyteczności publicznej oraz obiektach sakralnych. Kolejno powstał neorenesans i neobarok, ten ostatni upodobała sobie burżuazja, która budowała w tym stylu budynki użyteczności publicznej oraz własne rezydencje. Eklektyzm możemy podzielić na Neogotyk, Neorenesans, Neobarok, Neorokoko i Neoklasycyzm.

 

BIEDERMEIER

Biedermeier (niem. Biedermeier) - styl w sztuce, literaturze, muzyce i architekturze wnętrz, rozwinięty w Europie Środkowej, głównie w Niemczech i Austrii oraz w krajach z tego kręgu kultury w okresie pomiędzy 1815 a rokiem 1848. Styl ten jest odpowiednikiem stylu Regency w Anglii, Stylu Federalnego w Stanach Zjednoczonych oraz stylu Empire (styl cesarstwa) we Francji. Głównym założeniem stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych przypadkach jest problematyczne. Najbardziej wyraziście i powszechnie przejawiał się we wzornictwie wyposażenia wnętrz, sprzętów domowych, w tym w meblach. W tym przypadku nacisk położony był na użyteczność i wygodę projektowanych przedmiotów. Preferowano jasne, pogodne barwy, zarówno w doborze gatunków drewna jak i ozdób. Zdobnictwo było umiarkowane, podporządkowane użytkowości sprzętu. Często wykonywano stoły o zaokrąglonych kształtach i opierające się na jednej nodze. Charakter wnętrz mieszkalnych w typie biedermeier cechowała intymność i zaciszność, częste użycie jasnych, zdobionych rysunkiem kwiatów lub pasami.

 

KLASYCYZM

Klasycyzm (z łac. classicus – doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) – styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do kultury starożytnych Rzymian, Greków oraz Żydów. Styl ten nawiązywał głównie do antyku. W Europie tzw. "powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił się już w renesansie - jako odrodzeniu kultury wielkiego Rzymu. Jako styl dominujący epoki wpływał na kształt innych nurtów kulturowych okresu jak Barok, Rokoko, Manieryzm. Trwał do końca wieku XVIII w, w niektórych krajach do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w I poł. XVIII wieku. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Klasycyzm w Polsce bywa też zwany stylem stanisławowskim (od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego).

 

STYL LUDWIKA XVI

Odmiana klasycyzmu francuskiego w okresie panowania Ludwika XVI (1774-1792), dojrzewająca już od połowy XVIII w. Do ukształtowania stylu Ludwika XVI przyczynił się zarówno przesyt ekstrawagancją rokoka, jak również potrzeba antycznych motywów zdobniczych oraz dążenie do prostoty i klarowności form.

We wnętrzach łączono motywy antyczne z symbolami pastoralnymi, w ornamentyce stosowano meander, girlandy, meble konstruowano na prostych kanelowanych nogach, zdobiono medalionami, ażurowymi galeryjkami, niekiedy markieterią lub polichromowano na różne odcienie jasnych barw.

 

EMPIRE

Styl Cesarstwa związany z okresem panowania Napoleona I (1804-1815), stanowił późną fazę klasycyzmu francuskiego, jego formy przyjęto w większości krajów Europy. Główne cechy to nawiązanie do starożytności, zwłaszcza Grecji i Egiptu, monumentalizm, bogactwo ornamentacji. Naśladowano wówczas różne typy świątyń greckich. Wnętrza utrzymywano w jasnych kolorach z regularnym podziałem, dekorowane motywami pompejańskimi, sufity zdobiono stiukiem, detale złocono. Dużą rolę odegrały drapowane tkaniny. Projektowano meble o nowych formach, chociaż antykizujące, często wykonane w masywnym mahoniu ze złoconymi nakładkami. W rzemiośle artystycznym wyróżniały się cyzelowane brązy P.Ph. Thomire’a. W ornamentyce stosowano motywy egipskie i rzymskie: sfinksy, lwy, łabędzie, orły, trofea, harfy, liry, monogramy N w wieńcu laurowym.

 

BAROK

Barok wyrósł na gruncie renesansu i manieryzmu, we Włoszech, w II połowie XVI wieku. W XVII stuleciu rozpowszechnił się w niemal całej Europie, chociaż jego najsilniejszym ośrodkiem pozostała Italia. W XVIII wieku najpierw przeszedł w rokoko, a potem ustąpił miejsca klasycyzmowi w sztuce i oświeceniu w nauce.

Jego nazwa o niewyjaśnionej genezie prawdopodobnie pochodzi od słowa barocco, które po portugalsku oznacza perłę o nieregularnym kształcie.

 

STYL LUDWIKA XIV

Barokowy styl dworskiej, a zarazem oficjalnej sztuki francuskiej za panowania Ludwika XIV (1652-1715), obejmujący architekturę, wnętrza, rzemiosło artystyczne, a także malarstwo i rzeźbę. Zastępuje dotychczasowe wpływy włoskie elementami barokowego klasycyzmu - pełnej umiaru, monumentalnej, okazałej sztuki realizowanej przez najlepszych artystów.

W latach 1661-1700 urządzono szereg ogromnych zespołów pałacowych: Luwr, Wersal, Marly. Bogate wnętrza wykładano marmurem i lustrami, zdobiono malowidłami i złoconym stiukiem, w ornamentyce dominowały panoplia, elementy antyczne i symbole odnoszące się do postaci króla, np. inicjały L i przedstawienie słońca.

W meblarstwie przeważały linie proste z wykorzystaniem gatunków egzotycznych drzew. Sprzęty miały charakter luksusowy, były suto rzeźbione, złocone, dekorowane markieterią. Wynaleziono komodę i projektowano garnitury mebli do określonych wnętrz, złożone z wielu części.

 

ROKOKO

Nurt stylistyczny obecny zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce, rzemiośle artystycznym i malarstwie, występujący w sztuce europejskiej w latach ok. 1720-1790. Nurt rokokowy wyróżnia się także w dziejach literatury.

Uważane czasem za końcową fazę baroku, w rzeczywistości zajęło wobec niego pozycję przeciwstawną. Sprzeciwiło się pompatycznemu ceremoniałowi, monumentalizmowi i oficjalnemu charakterowi stylu Ludwika XIV, skłaniając się ku większej kameralności, zmysłowości, wyrafinowaniu i pewnej sentymentalności. Odznaczało się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji i związany był głównie z życiem dworskim.

 

MANIERYZM

Termin jakim określa się zjawiska w sztuce europejskiej XVI wieku. Dyskusyjny pozostaje zarówno sam termin, jak i jego zakres oraz geneza zjawiska nim określanego. Najogólniej poprzez pojęcie to rozumie się styl, występujący w od ok. 1520 do końca XVI wieku i charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą form.

Manieryzm najpierw pojawił się we Włoszech i szybko rozpowszechnił się w Europie. W Polsce manieryzm przyswoił się słabo.

 

STYL LUDWIKA XIII

Wczesnobarokowy styl wnętrz i mebli panujący we Francji w 1. połowa XVII w., charakteryzujący się monumentalnym klasycyzmem barokowym, któremu przeciwstawiono obfitą ornamentykę o rodowodzie flamandzkim autorstwa artystów licznej kolonii flamandzkiej w Paryżu.

Ściany dekorowano pejzażowymi w szerokich profilowanych ramach, np. w Hotel de Lauzun w Paryżu. W meblarstwie spopularyzowały się formy toczone o rodowodzie hiszpańskim (częsty profil spiralny). W partiach snycerkich stosowano akantowe motywy w układach geometrycznych. Jako okleiny zaczęto używać hebanu, do nowych technik zdobniczych dołączyła pietra dura. Na dworze Henryka IV (ojca Ludwika XIII) powstało pierwsze biurko.

 

RENESANS

Renesans lub odrodzenie – okres w historii kujtury europejskiej, obejmujący przede wszystkim XV i XVI, określany często jako "odrodzenie sztuk i nauk" oraz koncepcja historiozoficzna odnosząca się do historii kultury włoskiej od Dantego do roku 1520

Mniej wyraźne jest to na gruncie sztuki, gdzie renesans ciągle widziany jest jako epoka klasyczna i szczególna, mimo trwających od dawna tendencji do rewaloryzacji sztuki "nieklasycznej", jak sztuka średniowieczna, bizantyjska czy orientalna.

 

STYL LUDWIKA XII

Styl progu renesansu we Francji. To był okres przejściowy po włoskiej wyprawie Charlesa VIII w 1497 roku. Meble są klasyczne w swojej formie a antyczne kolumny ponownie znajdują swoje miejsce w dekoracji dla tego okresu. Szczegóły są głównie kwiatowe, formy ludzi i zwierząt raczej nieważne i bez wyrazu. Styl zdobnictwa był włoski, ale jego architektura pozostała czysto francuska aż do połowy XVI wieku, a w niektórych regionach nawet później.

 

STYL FRANCISZKA I

Punkt kulminacyjny wczesnej fazy francuskiego renesansu nazwanym Stylem Franciszka I (1515-1547). Łączył elementy gotyckie z wykorzystania włoskiej dekoracji. Fontainebleau jest doskonałym przykładem.

 

 

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl